Laatste loodjes...

Dag allemaal,

Hier een laatste berichtje vanuit Sumatra - Medan. Onze koers is inmiddels al een aantal keer gewijzigd wegens inpulsieve ingevingen en veiligheids overwegingen.

We waren gebleven in Samosir (Gemoedelijk eilandje midden in een groot vulcanisch meer op midden-noord Sumatra - zie eerder beloofde illustratie) en zouden verder afzakken naar de west-kust. Na nieuwe informatie van locale Duitserin die ons Kaiser Schmarrn serveerde besloten het hoger op te zoeken in Sumatra (het eiland Paula Weh, meeste noord-westelijke tipje).

Daar aangekomen op een fantastisch eiland met witte stranden! Maar het was voor Kir toch nog iets te toeristisch ;-) en had zij haar zinnen gezet op Paula Rubiah (zandplaat van een vierkante km waar slechts 4 mensen woonden die net zo min Bahasa engels als wij Bahasa indonesia spraken). Dus dat leek ons een romantisch plekje om onze vakantie te eindigen.

Het eiland is omgeven door een z.g.n Seagarden National Park (koraalrif) en het snorkelen tussen alle tropische vissen met de wetenschap dat er zeer geregeld schildpadden en black-en white-tip haaien (overigens volstrekt ongevaarlijke en semi-vegatarisch vissen van 2 mtr.) rond-blupte was een fantastische ervaring. Drie keer een mooi toer gemaak maar helaas zijn we Jaws niet tegengekomen ;.-) Enige minpuntje was dat het hier verboden was om Bintang (bier) te verkopen/bezitten/nuttigen met een boete ter hoogte van 2,5 milioen Rp (2oo Euro). Maar gelukkig functioneren we ook wel zonder ;-)

Het Bountystrand-sprookje was helaas van korte duur want met het vallen van de avond op dag 2 zorgde een ongerust telefoontje van onze ouders ervoor dat we toch wel voor eventjes in grote angst verkeerde. Er zou een tsunami-alarm zijn afgegeven na een zware aardbeving in West-Sumatra. De schipper van het kleine eilandje heeft ons direct naar het grote eiland gebracht. Hier aangekomen in een dorpje van misschien 50 mensen omvang, op zoek gegaan naar iemand die ons een scooter kon verhuren. Het was een rare ervaring om zelf volledig gestressed en gehaast aan te komen in een dorp waar iedereen zoals altijd nog in de "pelan-pelan" (=relax)-mode hing. Het bericht was hier nog niet doorgedrongen en het leek de meeste mensen na onze boodschap ook niet te deren.

(Later in alle veiligheid hebben we van een journalist die daar ook was vernomen dat veel dorpen hun tsunami

alarm hebben gesaboteerd omdat ze de vele keren vals alarm beu waren. Het gaat schijnbaar af bij elke aardbeving, en dat zijn er blijkbaar nogal per jaar wat hier midden op de breuklijn)

Maar goed, we konden een gammele brommer huren voor 100.000Rp = 8 euro (na de eigenaar wel te hebben ingelicht waarvoor en waarom natuurlijk, anders zou dit etisch matig verantwoord zijn). Toen direct de bergen in gereden naar het hoogst mogelijk punt en daar met ons zaklampje gewacht op meer duidelijkheid vanuit Nederland. Na een klein uurtje vernomen dat epicentrum in zuid-westelijk Sumatra lag in de buurt van onze initiele bestemming (Oeff...) en dat het tsunami-alarm was opgeheven. Toen naar het eerste de beste dorp gereden en in een lokaal cafeetje/bamboohutje gehangen en bekomen van de schrik en gepraat met de locals (100% moslim en alle in volle verwachting op de start van Ramadhan bij het opkomen van de zon de volgende dag) met op de achtergrond het altijd durende gemekker van de moskee (excuus voor het gebrek aan nuance).

Later op de avond iemand tegen gekomen waar we tegen een kleine vergoeding konden slapen hoger het land in, niet aan het strand. We waren er nog niet gerust in dat er geen niewe aardbeving die nacht zou volgen en die zandplaat waar we eigelijk verbleven en waar al onze spullen lagen leek ons niet zo veilig. "Lekker" getidort op een bamboe-matje en de volgende dag onze spullen opgehaald, naar het vaste land gevaard en de laatste tickets naar Medan gekocht (midden-noord Sumatra) . We moesten kiezen uit drie slechte alternatieven vliegen met Garuda Indonesia (staat op de zwarte lijst) of verblijven in Aceh (stad met rijkelijke geschiedenis: rellen en zo vlak als NL, een van de zwaarst getroffen regio's tijdens de tsunami in 2004) of nog eens 13 uur in een nachtbus horror-ride.

Uiteindelijk, nu in een comfortabel hotel in Medan en vooralsnog hoog en droog. Dit weekend gaan we naar een oud koloniaal buitenverblijf met mooie tuinen om nog wat bij te komen van alle heisa.

Maandag mogen we weer naar huis...

We willen tenslotte alle geinteresseerden nog bedanken voor hun interesse en leuke berichtjes op onze site!

Tot snel!

Veel liefs van Mark en Kirstin